نویسنده : داوود سلیانچی

امپراتور ناپلئون اول که به همان اندازه به عنوان قهرمان یا  بدذات مورد احترام بود، فرانسه را از ویرانه های انقلاب به سوی صلح و ثبات سیاسی هدایت کرد. در همان زمان، او دست به توسعه نظامی زد که در اوج خود، بین سال‌های 1809 و 1811 بیشتر اروپا را تحت کنترل خود درآورد. ژوزفین به مدت چهارده سال، از زمان صعودش تا درجه‌های ارتش، از طریق انتصاب به سمت کنسول اول و سرانجام به امپراتور، در کنار او بود. رابطه آنها با خلق افسانه ای بیش از مجموع اجزای آنها، مدتهاست که به عنوان مظهر عاشقانه مطرح شده است، که بخش زیادی از آن بر اساس نامه های امپراتور به همسرش است.

در حالی که برخی از مورخان اخیر افسانه عاشقانه خود را رد کرده اند، اما ریدلی اسکات، کارگردان فیلم ناپلئون، ژوزفین را “یک عشق واقعی” امپراتور می نامد. «[ناپلئون] از ناکجاآباد آمد تا بر همه چیز حکومت کند – اما در تمام مدتی که با همسرش جوزفین جنگی عاشقانه داشت. او دنیا را فتح کرد تا عشق او را به دست آورد، و وقتی نتوانست، آن را فتح کرد تا او را نابود کند و در این راه خودش را نابود کرد.» کارگردان به ددلاین می گوید.

چقدر درست است که ژوزفین تنها عشق واقعی ناپلئون بود،  یا اینکه جاه طلبی های نظامی او ناشی از رابطه آنها بود؟ حقیقت به اندازه دو شخصیت درگیر پیچیده است.

از جزایر تا پاریس

زنی که به ژوزفین بناپارت تبدیل شد، در سال 1763 به دنیا آمد. ملکه آینده که خانواده اش به نام رز شناخته می شود، از یک خانواده مزرعه دار در مارتینیک تحت کنترل فرانسه بود که دارایی آنها رو به افول بود. یک ازدواج با انگیزه مالی او را به پاریس آورد و پس از اینکه شوهرش او را ترک کرد، رز رویکرد دهاتی وار خود را اصلاح کرد و مهارت های دیپلماتیک را توسعه داد که بعداً مورد تحسین قرار گرفت. او راه خود را به حومه دربار فرانسه پیدا کرد .

در ۳۲ سالگی، او ۶ سال از ناپلئون بزرگ تر بود، یک زن نجیب زاده و مادر بیوه دو فرزند که در دوران اوج ترور به زندان افتاد و به سختی از زیر گیوتین فرار کرد. ملکه آینده پس از پایان دوره وحشت آزاد شد – اما بدون عواقب. مورخان در مورد رنج روحی شدیدی که او در زمان زندانی شدن متحمل شد، و اینکه چگونه در رفتار بعدی او از طریق هزینه های بیهوده، امور عاشقانه، و نیاز به امنیت تجلی یافت، نوشته اند.

با تقارن خاصی، ریشه ناپلئون نیز با خانواده ای رو به زوال، در جزیره ای تحت کنترل فرانسه بود، البته بسیار نزدیکتر از مارتینیک به فرانسه. ناپلئون که در سال 1769 در میان اشراف کوچک کورسی به دنیا آمد، باهوش بود و مصمم بود وضعیت خود را بهتر کند. او از دوران جوانی با ناامنی های ذاتی در مورد کلاس، پول، هوش و بعداً رابطه احساسی دست و پنجه نرم می کرد. تأثیر متقابل اینها، همراه با حساسیت مداوم او به انتقاد، جاه طلبی های او را به پیش برد.

پدرش تصمیم به آموزش نظامی ناپلئون گرفت و او در مدرسه نظامی و ارتش به پیش رفت. در زمان ملاقات با ژوزفین، او یک ژنرال ارتش امیدوار کننده بود، اگرچه از نظر جسمی جذاب نبود، اما همچنان گرفتار عقده های حقارت بی شماری بود و کمتر از ده سال بعد از امپراطور دور شد.

اتحادی از نیازهای متقابل

ناپلئون در اواخر سال ۱۷۹۵ رز را در یک مهمانی شام ملاقات کرد. آنچه را که رز در جوانی فاقد آن بود در تجربه اخساسی، مهارت اجتماعی، و روابط اشرافی جبران می کرد. رز در ابتدا علاقه ای به ازدواج نداشت، اما با افزایش جایگاه نظامی ناپلئون، مقاومت او فروکش کرد. برای رز، ناپلئون نشان دهنده امنیت و ثبات مالی پس از وحشت زندانی شدن او بود. نام میانی او را تغییر داد و از آن به بعد او را ژوزفین نامید.

آنها در یک مراسم رسمی در مارس 1796 ازدواج کردند. دو روز بعد، ناپلئون برای رهبری ارتش فرانسه به ایتالیا رفت – شروع یک کارزار سرنوشت‌ساز که چشم‌انداز سیاسی اروپا را تغییر داد و او را به شهرت رساند. این اولین جدایی آنها از طریق نظامی بود.

اشتیاق ناپلئون به ژوزفین در نامه‌های زیادی که در زمان دوری، گاهی بیش از یک بار در روز برای او می‌نوشت، آشکار است. کلام او بین حسرت، عشق، تملک، توهین و اتهام در نوسان است. آدام زامویسکی، مورخ، نامه‌های ناپلئون از ایتالیا را بیانگر «جنون نوجوانی» توصیف می‌کند که ژوزفین آن را «مضحک و شرم‌آور» می‌دانست.

عاشقان رویا و طلاق

جای سوال است که آیا زنی که او عاشقش شد، تا به حال وجود داشته است یا نه. کیت ویلیامز تاریخدان شرح می دهد که چگونه ژوزفین با استفاده از قدرت محدودی که در یک دنیای پدرسالارانه در دسترس او بود، با بازی در ویژگی های زنانه و در عین حال سرکوب هوش و جاه طلبی خود، خود را به معشوق رویایی خود تبدیل کرد.

کم بودن پاسخ های ژوزفین، ناپلئون را به خشم آورد؛  ناپلئون به تدریج کناره گرفت و به فکر طلاق افتاد.

ناپلئون به دنبال طلاق نرفت، داشتن خانواده قدرت سیاسی او را تقویت کرد، و مهارت های دیپلماتیک همسرش بسیار ارزشمند بود. او محبوب بود و ظرافت و آداب معاشرتی را که او فاقد آن بود فراهم می کرد. او قدرت او را با حس لباس پوشیدن، رفتار، مجموعه آثار هنری، و جواهراتی که با جواهرات ماری آنتوانت رقابت می کرد مجسم می کرد. همان طور که ناپلئون می گفت: ” من در نبردها پیروز می شوم، ولی ژوزفین دل ها را به دست می آورد.”

پیامدهای این ماجرا

با این حال، چه ناپلئون در میدان نبرد پیروز می شد و چه نمی شد، تا سال ۱۸۰۰ ژوزفین می دانست که توازن قدرت در روابط آن ها تغییر کرده است. عدم محبوبیت او در خانواده ناپلئون و ازدواج مدنی (در مقابل مذهبی)موقعیت او را بیش از پیش متزلزل کرد. او روشش را تغییر داد و برای پیشبرد اهدافش تلاش کرد، اما رفتارش تغییر کرده بود. ناپلئون ژوزفین را تحت نظارت خفه کننده ای قرار داد، آزادی اجتماعی او را محدود ساخت، در ملا عام بر سر او داد کشید، و او را با جزئیات کارهایش شکنجه داد.

اما با وجود رابطه طوفانی و دست و پاگیر این زوج، نه این و نه ناامیدی او از ژوزفین و امور او بود که سیاست های خارجی توسعه طلبانه ناپلئون را به پیش برد. همان طور که زامویسکی به نشنال جئوگرافیک می گوید: ” جاه طلبی های ناپلئون در درجه اول نظامی نبود… او بیشتر به حکمرانی خوب علاقه داشت تا پیروزی در نبردها… او به انجام خوب کارها اعتقاد داشت و چون در جنگ به دنیایی وارد می شد مصمم به پیروزی بود – اما نه فقط به خاطر پیروزی.”

تاج گذاری و جدایی

به عنوان پیش‌نیاز برای تاج‌گذاری این زوج به‌عنوان امپراتور و ملکه در سال 1804، آنها تحت یک مراسم ازدواج مذهبی دیگر قرار گرفتند، اما هر گونه امنیتی که ژوزفین احساس می‌کرد موقتی بود. در سال 1809، آنها به دلیل ناکامی او در ایجاد وارث طلاق گرفتند.

پس از آن، ناپلئون اطمینان حاصل کرد که ژوزفین عنوان، محل اقامت و کمک هزینه خود را حفظ می کند. ناپلئون علیرغم ازدواج بعدی خود با دوشس ماری لوئیز اتریش و تولد یک وارث، به همسر سابق خود وفادار و نامه نگاری صمیمانه ای با او داشت. او تا زمان تبعیدش به البا در آوریل 1814 از او حمایت کرد که خبر آن قلب او را شکست. هنگامی که ژوزفین تنها چند هفته بعد درگذشت (احتمالاً به دلیل ذات الریه، اما بسیاری از آنها گفته اند که قلب شکسته است)، آخرین کلمات او این بود: “بناپارت، البا، پادشاه روم.” آنها شباهت شدیدی به آخرین سخنان ناپلئون در 7 سال بعد، در هنگام تبعید در سنت هلنا دارند: “فرانسه … ارتش … رئیس ارتش … ژوزفین.”

داستان ناپلئون و ژوزفین داستان دو فرد ناکارآمد عاطفی است که در فضایی انقلابی متولد شده‌اند و از گمنامی به صحنه جهانی می‌روند. اگرچه تلاش ناپلئون برای فتح نه از ازدواج طوفانی آنها، بلکه از تمایل شخصی او برای پیروزی ناشی شد، مسلم است که حضور ژوزفین به شدت جذابیت سیاسی او را تقویت کرد. و در حالی که رابطه آنها بدون شک توسط  هر دو طرف متزلزل شد، آنها در یافتند دیگر آنچه در خود کم بود، اجازه می دهد آن را به یک احترام متقابل تبدیل شود. زامویسکی می‌گوید: «[ناپلئون] هرگز تحسین خود را برای سبک و هوش ژوزفین از دست نداد، و به قضاوت او اعتماد کرد. تبدیل به یک همراه وفادار و منبع قدرت برای او شد.»

Hide picture