آسیب های قایقرانی بادبانی
نویسنده : دکتر خسرو ابراهیمی نیا
سرپرست فدراسیون بادبانی
خلاصه
ملوانان در معرض آسیب های حاد، آسیب های ناشی از استفاده بیش از حد، آسیب های محیطی و بیماری های مربوط به قایقرانی هستند. میزان آسیب های مربوط به قایقرانی از 0.29 تا 5.7 در هر 1000 ساعت متغیر است که نسبت به سایر ورزش های زمینی کمتر است.
با این حال، نرخ مرگ و میر 1.19 در هر میلیون روز دریانوردی نسبتاً بالا است. شایع ترین آسیب ها کوفتگی و پارگی عمدتاً در اندام فوقانی و تحتانی است. سقوط و ضربه از قسمت های مختلف قایق بادبانی رایج ترین مکانیسم آسیب تروماتیک است. بادهای شدید، بی‌تجربه بودن اپراتور و بی‌توجهی اپراتور شایع‌ترین عوامل آسیب‌دیدگی هستند. در میان ملوانان کلاس المپیک، آسیب های ناشی از استفاده بیش از حد در ناحیه پشت (29 تا 45 درصد) و زانو (13 تا 22 درصد) معمولا گزارش شده است. هفتاد و سه درصد از مرگ و میرهای مربوط به قایقرانی به دلیل غرق شدن است.
نتیجه سقوط از دریا (39-44٪) یا واژگون شدن کشتی (20-40٪). هشتاد و دو درصد از قربانیان غرق شدن در آب‌های آمریکا جلیقه نجات به تن نداشتند.
عوامل مؤثر در تصادفات کشنده دریانوردی بادهای شدید (12-27٪)، مصرف الکل (10-15٪) و بی تجربگی اپراتور (8 %) است.
معرفی
تا کنون بزرگترین مناطق روی زمین اقیانوس ها و دریاچه ها هستند که بیش از 71 درصد از سطح سیاره را پوشش می دهند. برای بیش از 5000 سال، انسان ها از کشتی بادبانی به عنوان وسیله ای کارآمد برای عبور از این آبراه ها برای ماهیگیری، حمل و نقل کالا و کاوش در سرزمین های دور استفاده کرده اند. اگرچه اختراع موتورهای بخار در اواخر قرن هجدهم به تدریج دریانوردی تجاری را منسوخ کرد، قایقرانی به زودی به یک سرگرمی تفریحی تبدیل شد، ابتدا در اروپا و سپس در ایالات متحده. مسابقه قایق بادبانی برای اولین بار در سال 1851 رسمی شد، زمانی که اسکنر آمریکا 14 شرکت انگلیسی را در مسابقه ای در اطراف جزیره وایت شکست داد و از آن زمان به جام آمریکا تبدیل شد که قدیمی ترین رویداد ورزشی بین المللی در جهان محسوب می شود.
قایقرانی امروزی طیف گسترده‌ای از فعالیت‌ها از قایقرانی روزانه در دریاچه تا مسابقات دور دنیا را در بر می‌گیرد.
قایق‌های بادبانی از نظر اندازه و پیچیدگی از قایق‌های آموزشی 2.4 متری یک دست تا قایق‌های مسابقه‌ای «ماکسی» 30 متری که توسط 22 خدمه حرکت می‌کنند و قادر به سرعت بیش از 30 مایل در ساعت هستند، متغیر است. در سال 2011 گارد ساحلی ایالات متحده (USCG) تخمین زد که 3.7٪ از کل خانواده های ایالات متحده صاحب یک قایق بادبانی هستند و 154 میلیون نفر ساعت دریانوردی در آب های ایالات متحده وجود دارد. سرعت باد، چه در حال کروز یا مسابقه، و همچنین موقعیت خدمه در قایق. در لنج‌ها، ملوان انرژی قابل توجهی را صرف «پیاده‌روی» روی کناره قایق می‌کند تا از واژگونی آن جلوگیری کند. در قایق‌های کیل، سخت‌ترین فعالیت، چرخاندن وینچ‌ها برای کشیدن خطوط تحت تنش است.
ملوانان به دلایل مختلف در معرض خطر آسیب و بیماری هستند. خطرات زیست محیطی شامل قرار گرفتن در معرض خورشید، هیپوترمی، آسیب های غوطه وری و بیماری حرکت است. صدمات حاد اغلب در اثر سقوط، ضربه مستقیم از قسمت‌های مختلف قایق و خطوط تحت تنش ایجاد می‌شوند. در نهایت، آسیب‌های ناشی از استفاده بیش از حد می‌تواند با فعالیت‌های تکراری مانند وینچ‌های «سنگ‌زنی»، هدایت کشتی و پیاده‌روی متحمل شود.
مراقبت های پزشکی برای آسیب یا بیماری در قایق بادبانی چالش های منحصر به فرد “بیابان” را ارائه می دهد، به ویژه زمانی که دور از ساحل است. مراقبت های پزشکی محدود ممکن است چند روز طول بکشد، منابع محدود باشند، فضای زیر عرشه اغلب تنگ و کم نور باشد، و حرکت کشتی می تواند شدید و غیرقابل پیش بینی باشد. تخلیه در دریا اغلب خطرناک است و همیشه یک گزینه نیست. ترکیب این چالش ها این واقعیت است که آسیب ها به احتمال زیاد در طول آب و هوای طوفانی زمانی رخ می دهند که اعضای خدمه کاملا درگیر قایق رانی هستند و ممکن است خسته یا دریازده باشند.
میزان آسیب، مکانیسم آسیب و انواع آسیب به طور قابل توجهی با توجه به نوع قایق بادبانی و نوع قایقرانی متفاوت است. برای سهولت مطالعه، ادبیات پزشکی و گارد ساحلی ایالات متحده به طور کلی قایق های بادبانی را به دو گروه دسته بندی می کنند. شناورهایی با طول بیش از 6 متر مجهز به یک کیل وزن دار برای پایداری و معمولاً موتوردار، معروف به قایق های کیل، و قایق های کوچکتر و غیر موتوری و کاتاماران که به وزن خدمه وابسته هستند. و به راحتی واژگون می شوند. اکثر مطالعات بر روی یک کلاس خاص از قایق بادبانی یا رگاتا تمرکز می کنند، بنابراین یافته ها ممکن است قابل تعمیم نباشند، و مقایسه میزان آسیب بین مطالعات به دلیل تعاریف متفاوت آسیب و روش ها دشوار است.
صدمات دریانوردی بادبانی
میزان آسیب، انواع آسیب و مکانیسم‌های قایق‌های آسیب دیده در مطالعه بازی‌های تابستانی المپیک 2016 (که در 10 کلاس قایق‌های کوچکتر مسابقه داده شد)، 21 نفر از 360 ملوان (5.5%) دچار آسیب دیدگی شدند. تنها دو مورد از این آسیب‌ها منجر به از دست دادن زمان از شرکت در ورزش می‌شود. این در مقایسه با میانگین میزان آسیب 9.5 درصدی برای همه ورزشکاران المپیکی است که از نظر خطر آسیب در رتبه 26 از بین 40 رشته ورزشی قرار دارد. میزان مصدومیت در مسابقات بین‌المللی رده المپیک 2014 و از جمله ملوانان نخبه قایق در نیوزلند و ملوانان قایق تازه کار در آلمان به ترتیب 0.59 در هر 1000 ساعت، 0.2 آسیب در سال و 0.29 در هر 1000 ساعت گزارش شده اند. (به جدول 1 مراجعه کنید). و قایق‌های کلاس المپیک با ثبات کمتر، 49 ER و Nacra 17، نسبت به کلاس‌های دیگر میزان آسیب‌های حاد بیشتری دارند.
شایع‌ترین (اما کم‌شدیدترین) آسیب‌های حاد روی قایق‌هایی که توسط ملوانان نخبه و همچنین ملوانان مبتدی دریانوردی می‌شوند، کوفتگی هستند (9 -55٪ ( که اغلب در اثر سقوط و تماس با قسمت های مختلف قایق ایجاد می شود (شکل 1) در حین مانورهای چرخشی سریع در محله های محدود صدمات دست (6 تا 31%) از جمله پارگی، شکستگی، دررفتگی انگشتان و سوختگی طناب ناشی از خطوط انتقال، تیلر یا تخته مرکزی نیز شایع است. آسیب‌های سر، که به نظر می‌رسد در میان ملوانان متوسط (11%) شایع‌تر از پیشرفته‌تر (3%) ملوانان است، اغلب در اثر ضربه بوم آویزان پایین ایجاد می‌شوند و از شدیدترین آنها هستند. ترومای مربوط به بوم می تواند باعث پارگی پوست سر یا صورت، کوفتگی، شکستگی و ضربه مغزی شود. واژگون شدن (13-52%) و برخورد با سایر قایق ها یا اشیاء (3-23%) از دیگر مکانیسم های رایج جراحت هستند.
آسیب‌های ناشی از استفاده بیش از حد، به ویژه در بین مسابقه کنندگان نخبه، بسیار رایج است و در برخی مطالعات، از آسیب‌های حاد بیشتر است. پیاده روی در وضعیت پای صاف، بارهای استاتیکی و دینامیکی بالایی را بر روی مکانیسم بازکننده پا، به‌ویژه زانوها و همچنین وارد می‌کند. پشت کمردرد (45-29 درصد) و درد زانو (13-22 درصد) به طور مداوم شایع ترین بیماری های مزمن گزارش شده توسط قایق سواران هستند.
کیل قایق ها بادبانی
یک مطالعه در مسابقات جام آمریکا در سال 2003 میزان آسیب را 2.2 در هر 1000 ساعت قایقرانی گزارش کرد، در حالی که میزان آسیب برای زمینی 8.6 در هر 1000 ساعت بود. کمانگیر و چرخانده بیشترین میزان آسیب را هنگام قایقرانی و سکانداران کمترین میزان آسیب را داشتند. مطالعه یک مسابقه آماتور در سراسر جهان، و یک نظرسنجی مبتنی بر اینترنت از ملوانان متوسط/پیشرفته میزان آسیب را به ترتیب 9 و 4.6 در هر 1000 روز دریانوردی نشان داد. (به جدول 2 مراجعه کنید.) در مطالعاتی که از تعاریف مشابهی از آسیب استفاده می‌کردند، مشخص شد که اسکی آلپاین تفریحی دارای نرخ آسیب 4 در هر 1000 ساعت و فوتبال دانشگاهی مردان 17 در هر 1000 ساعت است.
همانند قایق رانی دنگی، پارگی در میان ملوانان قایق های بادبانی رایج است (۴۰ – ۱۲ %)، مانند پارگی (۲۶ – ۵ %). ۹، ۷ بسیاری از این آسیب ها نتیجه سقوط (۳۰ %)هستند که می تواند به راه رفتن روی یک عرشه خیس، کج، و با شیب تند نسبت داده شود، که اغلب با خطوط، وینچ ها، و دریچه ها به هم ریخته است. ضربه ناشی از طناب زدن، شلاق زدن بادبان ها و سایر خدمه کشتی یکی دیگر از علل آسیب دیدگی است. (شکل 2) در یک مطالعه روی یک جمعیت مختلط از ملوانان قایق، کوفتگی پا (11٪) و پارگی دست (8٪) شایع ترین بود. در مسابقه 635 مایل دریایی نیوپورت تا برمودا، 47 درصد از صدمات به دست/انگشتان، عمدتاً ناشی از وینچ‌های کارکرده و خطوط هندلینگ تحت تنش بالا بود. احتمالاً به دلیل نیروهای سنگین‌تر درگیر، شکستگی‌ها رایج تر باشد به دست آمده است.
قایق های کیلی (5.7%) در مقایسه با قایق ها (2.4%). سوختگی ناشی از مایعات داغ، غذاها و موتور نیز به طور گسترده در قایقرانی در خارج از ساحل گزارش شده است. یک سوم صدمات در زیر عرشه احتمالاً به دلیل حرکات نیرومند و نامنظم آن قایق‌ها در آب و هوای سنگین رخ داده است. در مسابقات دریایی، سکانداران/زنان می‌توانند به دلیل گرفتن چرخ برای مدت طولانی دچار سندرم تونل کارپال شوند. صدمات مزمن/استفاده بیش از حد به شانه، آرنج و پشت در میان آسیاب‌ها در قایقرانی نزدیک و دریانوردی رایج است.
عوامل خطر برای آسیب‌دیدگی و صدمات شدید/ کشنده
مطالعات قایقرانی با قایق تفریحی و رقابتی با دنگی و قایق کیلی به طور مداوم بادهای شدید را به عنوان یک عامل اصلی شناسایی کرده‌اند. عامل مؤثر در صدمات. نه تنها بادهای قوی‌تر بارهای نمایی بیشتری را روی دکل‌ها وارد می‌کنند و خطر واژگونی را افزایش می‌دهند، بلکه می‌توانند خطر بزرگ و خطرناکی را نیز ایجاد کنند. مانورهای چرخشی (مثلاً تکه‌ها، جیب‌ها) نیز به‌عنوان عوامل مؤثر در آسیب کشتی‌های بادبانی در اندازه‌های مختلف شناسایی شده‌اند، احتمالاً به این دلیل که بوم از بالای سر قایق عبور می‌کند و بادبان‌ها و خطوط باید در یک طرف قایق رها شوند و به طرف دیگری داخل کشیده شوند.
در حالی که اکثر آسیب‌های قایقرانی در بیشتر مطالعات نسبتاً جزئی هستند، آسیب‌های شدید رخ می‌دهند و تلفات ناشی از قایقرانی نسبت به بیشتر ورزش‌های زمینی شایع‌تر است. در مطالعه ای بر روی 841 آسیب قایقرانی گزارش شده به USCG که به بیش از کمک های اولیه نیاز دارند، بی توجهی اپراتور (22٪) و بی تجربگی (11٪) به عنوان پیشرو شناخته شدند.
عوامل قابل پیشگیری
تجزیه و تحلیل 70 صدمات شدید که نیاز به تخلیه یا بستری شدن در بیمارستان داشتند، نشان داد که بادهای شدید در 35 درصد موارد یک عامل مؤثر بوده و 25 درصد از این آسیب ها شکستگی، 16 درصد آسیب بافت نرم و 14 درصد ضربه مغزی بوده است.
الگوهای آسیب برای صدمات شدید عبارتند از: جفت های برنامه ریزی شده و تصادفی که در آن ملوان توسط بوم یا صفحه اصلی ضربه خورده است. برخورد با قایق های دیگر؛ تخریب کننده ها؛ و از دریچه های باز یا راه های همراه سقوط می کند.
مطالعه سالانه گزارش‌های تصادف قایقرانی USCG در سال‌های 2000-2011 نشان داد که 271 مورد مرگ و میر ناشی از قایقرانی در آب‌های ایالات متحده در طول این دوره زمانی رخ داده است، در مقایسه با 197 مرگ ناشی از فوتبال. غرق شدن شایع‌ترین علت است. مرگ (73%) و پس از آن تروما (10%) و هیپوترمی (4%). سقوط از سقوط از عرشه (41٪)، واژگونی (29٪)، غرق شدن (7٪)، و برخورد (5٪) مکانیسم های اصلی تصادف بودند.
در میان غرق شدگان، 82 درصد جلیقه نجات به تن نداشتند. با استفاده از داده‌های مواجهه از نظرسنجی ملی قایقرانی تفریحی USCG در سال 2011 (یک نظرسنجی در مقیاس بزرگ، مبتنی بر جمعیت و وزن)، نرخ مرگ و میر 1.19 مرگ در هر میلیون نفر در روز محاسبه شد که مشابه نرخ محاسبه شده 1.06 مرگ در هر میلیون است. روزهای اسکی/اسنوبورد. عوامل مؤثر قابل پیشگیری توسط اپراتور برای حوادث کشنده قایقرانی، استفاده از الکل (قایق‌های قایق‌های کیلی 15 درصد، قایق‌ها دینگی 10 درصد)، بی‌تجربه بودن اپراتور (8 درصد)، و مراقبت/ بی توجهی نامناسب (10 درصد قایق‌ها) بود. قایق 5 درصد. عوامل مؤثر غیرقابل پیشگیری، بادهای شدید بودند
(قایق‌های کیلی 12 درصد، قایق‌ها دینگی 27 درصد)، آب‌های خطرناک (قایق‌های کیلی 9 درصد، قایق‌ها 10 درصد)، و خرابی تجهیزات (قایق‌های کیلی 4 درصد، قایق‌ها دینگی 6 درصد).
بیماری های مرتبط با قایقرانی/آسیب های محیطی
اگرچه هر بیماری که در خشکی رخ می دهد نیز ممکن است در دریا رخ دهد، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض عناصر، زندگی محدود ، بهداشت نامناسب، و حرکت کشتی، ملوانان را مستعد تعدادی از اختلالات می کند. دریازدگی شایع ترین بیماری است که مستقیماً به قایقرانی نسبت داده می شود (8٪ تا 15٪ از همه بیماری ها) و به طور مستقیم با شرایط طوفانی در ارتباط است.
اگرچه تقریباً هرگز کشنده نیست، اما اغلب ناتوان کننده است که می تواند منجر به نگرانی های ایمنی در بین خدمه در هوای سنگین شود. دریازدگی معمولاً پس از 3 روز از وضعیت دریای ثابت برطرف می شود و علائم آن را می توان با استفاده از داروهایی که قبل از سوار شدن به کشتی یا در اولین شروع علائم مصرف می شوند، تعدیل یا پیشگیری کرد. اسکوپولامین، موثرترین دارو، دارای عوارض جانبی قوی آنتی کولینرژیک است و می تواند باعث احتباس ادرار، روان پریشی، تاری دید و خشکی دهان شود.
در میان 360 ملوان تازه کار در سراسر جهان، بیماری های پوستی 21 درصد از موارد پزشکی را تشکیل می دهند. آفتاب‌سوختگی، جوش‌های باسن (از نشستن روی عرشه)، سلولیت، و عفونت‌های کچلی به‌ویژه برجسته بودند. گزارش شده است که عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی عامل 18 درصد بیماری‌ها بوده و گاستروانتریت، از جمله مجموعه‌ای از موارد در یک قایق، باعث 15 درصد از بیماری‌ها می‌شود.
نتیجه گیری
اگرچه اکثر صدمات قایقرانی جزئی و میزان آسیب کم است، خطر مرگ، عمدتاً در اثر غرق شدن، بیشتر از بسیاری از ورزش‌های رقابتی زمینی است. در حالی که بسیاری از آسیب‌های مربوط به قایقرانی آسیب‌های بافت نرم هستند که نیازی به کمک‌های اولیه ندارند، برخی از آنها شدیدتر هستند. در میان این گروه دوم، با طراحی ارگونومیک تر قایق بادبانی، استفاده از دستکش و استفاده از کلاه ایمنی می توان از برخی آسیب ها جلوگیری کرد.
حوادث مرگبار دریانوردی اغلب زمانی رخ می دهد که ملوانان به طور غیرمنتظره ای پس از سقوط یا واژگون شدن در آب خود را در آب می بینند. با استفاده از بند کشی که باید روی عرشه در شرایط طوفانی یا هر زمان که در شب دریانوردی می کنید، از سقوط روی عرشه در قایق های کیل تا حد زیادی می توان جلوگیری کرد. ملوانان قایق باید در هنگام بادهای شدید محتاط باشند و لباس های عایق در آب سرد بپوشند و انتظار داشته باشند که واژگون شوند. جلیقه نجات باید هنگام قایقرانی پوشیده شود، زیرا شواهد قانع کننده ای وجود دارد که جلیقه نجات جان انسان ها را نجات می دهد.
یک مطالعه قبل و بعد در استرالیا نشان داد که کاهش قابل توجهی (U-26؛ p = 0.04) در غرق شدگان مرتبط با قایق را زمانی که جلیقه نجات توسط قانون اجباری شد. استفاده از الکل، اگرچه احتمالاً در بسیاری از مطالعات کمتر گزارش شده است. عاملی موثر در غرق شدن، صدمات دریانوردی و تلفات دریانوردی باشد. اگرچه قوانین فعلی RI مستی اپراتور قایق را ممنوع می کند، اما این قانون باید به گونه ای گسترش یابد که مسافران را نیز شامل شود، زیرا آنها نیز به اندازه کاپیتان احتمال سقوط و غرق شدن در دریا را دارند.
